Sosyal öğrenme kuramı

Albert Bandura tarafından ortaya konulan taklit ya da gözleme dayalı öğrenme olarak de bilinen yaklaşımdır. Bu yaklaşımda; yeni davranış kalıplarının edinilmesinde sosyal bir varlık olan kişinin doğrudan öğrenmesine gerek olmadığı, kişinin diğer kişileri gözlem yoluyla taklit ederek de pek çok şeyi dolaylı olarak öğrenebileceği savunulur. Bu çerçevee model olmanın, gelişimin güçlü bir kaynağı olduğuna vurgu yapar.

Öğrenmenin büyük ölçüde veya tamamen taklit, model alma ve diğer sosyal etkileşimlerle gerçekleştiğine dair genel görüş.Bu görüşe göre: diğer bireylerin etkisi gibi dış uyaranlarla , övgü, suçlama ve ödül gibi harici pekiştireçler aracılığıyla ve bireyin davranışını ve bireyi etkileyen çevre üzerinde düşünme ve yargıda bulunma gibi bilişsel süreçlerle gelişeceği ve düzenleneceği kabul edilir.

 Albert Bandura'nın çocukların kişileri gözlemleyerek, onların tutum ve davranışlarını öykünüp örnek alarak kendi davranışlarını belirleyip geliştirdiklerini, öğrenmeyi gerçekleştirdiklerini ileri süren kuramı.

Sosyal öğrenme kuramı, bir kişinin davranışını, çevresindeki diğer kişilerin nasıl davrandığına bağlı olarak öğrendiğini öne süren bir psikolojik teoridir. Bu teoriye göre insanlar, çevrelerindeki model olarak gördükleri başkalarının davranışlarını gözlemleyerek, deneyimleyerek ve taklit ederek öğrenirler. Sosyal öğrenme kuramı, özellikle çocukların model alarak öğrendikleri davranışları ve olumlu ya da olumsuz sonuçlarını anlamada önemli bir rol oynar. Ayrıca bu kuram, kişinin öğrenme sürecinde hem iç faktörlerin (duygu, motivasyon, düşünce) hem de dış faktörlerin (çevre, sosyal etkileşim) rolüne vurgu yapar.